පළමුවෙන් කියන්න ඕන මම මේ කියන්න යන කතාව මගේ ජීවිතයේ සත්‍ය සිදුවීමක් බව. මට කාටවත් හංගන්න දෙයක් නැති මගේ සියළු පාසල් මිතුරන් දන්නා (දන්නා තරමින් ඒ දිනවල මගේ පාසලෙත් ඇයගේ පාසලෙත් ප්‍රසිද්ධ පෙම්වතුන් යුවලක් වූ) අපගේ කථාවයි. දැන් ඇය කොහේ සිටිනවාදැයි හරියටම නොදන්නාමුත් මීට වසර දෙකකට පෙර හමුවූ අපට උදව් කල ඇයගේ මිතුරියක් පැවසුවේ ඇයද (විවාහක වුවත්) තවමත් වරින් වර මා පිළිබඳ මතක් කරන බවයි.
ඒ සමඟම මම මේ ලියන අතීතය මගේ ආදරණීය බිරිඳ දැන සිටියත් තවමත් මා පැරණි ආදරයේ මතක රඳවාගෙන සිටිනවායයි කියන්නට තරම් ඇයට සැහැසි නොවන්නටද මම පරිස්සම් වෙමි. මොකද එසේ වුවහොත් ඇය නොකල වරදකට ඇයට සිතින් දුක් විඳින්නට සිදුවීමයි. මෙය කියවන ඔබ මට බනින්නට පුළුවන්. එහෙත් අද දින යථාර්තයට මා මුහුණ දී සිටිමි. මාගේ ජීවිතය අද සාර්ථක වුවත් පෙම්වතියකට දුන් වේදනාව මසිතේ අළු යට ගින්දර මෙන් පවතී. ඉතිං මම කියන්නම් මගේ කථාව . . . . . . . . . .
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
keep writing may be some one can
ReplyDeletelearn form mistakes that you have done ( If any)
then no one will heart again
@V : yes. I also hope that. thanks for comment.
ReplyDelete